জহন্নাম/ কোকিল শইকীয়া

 জহন্নাম

 

এখন প্ৰাচীন ভাপ জাহাজৰ লঙ্গৰত আমাৰ কলংক । পালত  বতাহৰ ঢালত ঢলে আমাৰ স্বপ্নদোষ ।

 

মোৰ জন্মৰ আগৰে পৰা মই তপস্যা কৰি থকা সেই  অৱহেলিত আবেলিটো এইটোৱেই আছিল । এইটোৱেই আছিল আমাৰ অৱগাহনৰ বৰণহীন বন্দৰ ।

 

ভোক লাগিছে নেকি পানী কেঁচুৱাটোৰ ? দাঁত গজা নাই । দাঁত গজিলেই গজ । পাখি গজিলেই বন্দীত্ব ।

 

বাঢ়নি বাৰিষা পাৰ হৈ সৌখন মৰুভূমি
আৰু নদন বদন নিগনি

 

গছৰ পাতবোৰ সৰাই দিয়াৰ পাছত
চিগি পৰিল মানুহৰ কাণবোৰ
কাণহীন মানুহবোৰে আকাশলৈ চাই চিঞৰি আছে ।